De processierups

De processierups is weer in actie...hij is volop in t nieuws.
De processierups vind je terug op eikenbomen, vandaar dat het ook wel eikenprocessierups wordt genoemd. De brandhaartjes die de eikenprocessierups loslaat, veroorzaken oogklachten, benauwdheid en jeuk.
Dit fenomeen is inmiddels bij iedereen wel bekend. Ook bij de kinderen. Bijna elk jaar is dit dier weer even in t nieuws.
Gistermiddag had ik mijn zoon aan de telefoon. Ik vroeg hoe t ging op school. O goed zei hij. Maar onderweg niet zo mama. Ik zeg: wat dan?
Nou je raad nooit wat ik voor beest onderweg op de weg zag liggen???
Ojee, dacht ik. Een dode rat? Nee veel erger mam. Oeps....wat kan nu erger zijn dan een dode rat, dacht ik.
Nou ik zeg t wel zei hij. Een Processierups! Ik zeg: wat? Ja de processierups roept mijn zoon hard. Ik ben er helemaal omheen gereden. Ik zeg: maar dat is toch geen eng dier? Jawel, zegt hij, de processierups heeft mijn hele jeugd verpest!!! Ik schiet keihard in de lach...ach jongen toch dat meen je niet. Jawel mama. Vanaf groep 1 tot halverwege groep 4 in Lemerleveld was hij er altijd. We hadden die grote eikenboom op t plein staan en daar mochten we bijna nooit spelen. Dan moesten we binnen blijven of in de kleine gymzaal spelen. En we hadden daar zulke leuke speeltoestellen die ik amper heb aangeraakt. Maar meen je dat nou echt, vraag ik voor de zekerheid.
Ja echt...zegt hij en hij klinkt ook oprecht boos en zelfs wat verdrietig.
Mijn jeugd is door dat stomme beest verpest.
Nou mam, ik ga weer verder met mijn game zegt ie en hangt op. En ik?
Ik kan alleen maar denken: 12 jaar ben je nu, midden in je jeugd zit je nu en je gaat nog veel méér meemaken dan zo'n rups. Maar ik ken mijn zoon en ik geloof wat hij zegt. Die rups heeft zoveel indruk op hem gemaakt als klein jongetje en dat zal hem altijd bijblijven. Want wat is er nu t leukste op de basisschool? Buiten spelen en rennen met andere kinderen. En niet verplicht binnen zitten voor zo'n kleine stomme brandhaard die t schoolplein terroriseert!
Stom beest.

De Voetbalschoen

ZE hebben hun intrede gedaan...in mijn huis!
DE VOETBALSCHOENEN.
Nu denk je misschien: waar heb je t over?
Nou...waar t om gaat is die speciale geur die uit de schoenen komt.
Waterdicht zijn ze niet...Dus met dit prachtige (natte) herfstweer
loopt t water de schoenen in. Drogen op de verwarming werkt averechts,
want de geur wordt daarna nog ellendiger. Dan maar in de meterkast.
Denk je dat helpt? Nope.
Van de week dacht ik: jemig...heb ik een kat in huis?? Een kat die in mijn gang plast?
Wat een zeiklucht. 😦
Dat mijn jongste graag voetbalt is een feit en dat ie nog wat harder moet leren schieten met die schoenen is een oefenproces. Maar op dit moment schiet de geur harder uit de schoen dan dat mijn zoon schiet!!!
Jadee heeft mijn ergernis denk ik wel begrepen.
Zaterdag heeft ie namelijk heel hard geschoten tijdens de voetbalwedstrijd...Zo hard dat zijn voet door de schoen heen schoot....Dit was zo'n mooi moment. 😊
Nou ja...eigenlijk niet voor hem want hij kreeg koude voeten. Maar de geur die heeft hij er letterlijk uitgeschoten. Alsof t zo heeft moeten zijn...en nu? Nu gaan wij samen op pad op zoek naar nieuwe geurvrije voetbalschoenen.
Jaja...De komende maand weer een fris huis. Want het is bekend dat de stinkende schoen snel weer zijn intrede doet. En als moeder leer je echt de kleine dingen te waarderen. Maar NIET de zwetende stinkende voetbalschoen!

Wiebel friebel speel kind

                         Lieve kleine zoon

Overtuigingskracht

Lieve grote zoon

Working on my shit

Heerlijk dat kinderen thuis zo zichzelf kunnen zijn!

En ook zo eerlijk als het om scheten laten gaat. Waren ze maar ook zo eerlijk als ze samen steeds ruzie hebben en elkaar de schuld geven. Maar dat is weer een keer een ander verhaal waard.

Wij laten net als iedereen thuis scheetjes. Home is where the heart is is een mooie kreet en zo ook Working on my shit. Nou….aan deze laatste werken mijn jongens hard aan! ;-)
Kinderen moeten zich thuis lekker kunnen uitlaten. De 1 doet het door te schreeuwen, de ander doet het door te rennen enzovoort. Wij doen het in de vorm van scheten laten. Nou ja, de jongens uiten zich tegenwoordig bijna alleen maar in die vorm.
Kom Jadee, wie de hardste scheet laat. Jij ook mama, laat eens een scheet. Ja daaaag, zeg ik.
Op commando kan ik niet. De jongens gaan verder met hun scheterij en blijven hun best doen.
Beneden, boven het maakt niet uit.

Tot het bedtijd is. Wayan gaat naar boven en opent de deur van zijn slaapkamer. ( Zijn slaapkamer is donker en het raam zit potdicht ) Gatver….zegt hij. Wat stinkt het hier zeg!!
Oja? zeg ik. Dat is jouw geur hoor. Echt niet, zegt ie. Jazeker wel. Jij zit hier van je af te scheten en houdt alles dicht op je kamer. Dit is dus het eindresultaat van al die lekkere scheten laten. Zo krijg je een schijthuis, zeg ik.
O, zegt Wayan en kijkt om zich heen. Nou ja, dan moet ik maar in mijn schijthuis gaan liggen.
Klopt, zeg ik. Wayan ligt en begint te draaien en vraagt heel voorzichtig:
Mam? Ja, zeg ik. Mag ik in jouw bed slapen? Please?
Ik kijk hem aan en lach: dat dacht ik dus niet!
Van schijthuis naar schijtluis.

Lijdend voorwerp

Dan opeens is die dag daar...
Het begint eerst met een ie wat muffe lucht in huis. Je snuift zo nu en dan, haalt je schouders op en gaat weer verder.
Maar dan is het er weer. Je haalt weer je neus op. Je loopt nu wat meer rond in de hoop het goed te kunnen blijven ruiken. Helaas, het blijft een onduidelijke geur. In je hoofd bedenk je wat het kan zijn. Ik zoek er naar.
Ondertussen loop ik naar boven en dan...
Daar ineens is het er:
Het zweeft zo je neus in, het blijft hangen en je loopt recht op je doel af!
Daar zit hij. Je kijkt hem aan en vraagt wat stinkt hier zo?
Weet ik veel, zegt hij en gaat weer verder met zijn spel. Ik zak door mijn knieën en zit bijna onder zijn bureau. De geur wordt doordringend. Doe je voeten eens omhoog zeg ik. Hij tilt onverstoord zijn voeten omhoog en ja ik snuif nog een keer.
Dit is het. Dé geur!!
Gatverdamme zeg ik. Hoe krijg je dit voor elkaar vraag ik hem. O gewoon, ik heb mijn schoenen uit gedaan en weer speelt ie verder.
Nou vanaf nu zijn de voeten van mijn zoon lijdende voorwerpen geworden in ons huis. 😅 Arme hij en arme wij...

Scheiden

Je hebt niet alles in handen...dit heb ik wel gemerkt toen ik het besluit nam om te willen scheiden. Trouwen doe je samen, maar scheiden doe je helaas ook samen. Je scheidt niet alleen van je partner, maar ook je kinderen worden gescheiden. Zelf ben ik ook een kind van gescheiden ouders.
Scheiden doet pijn.....voor iedereen en om welke reden het ook gaat zodra er kinderen zijn is scheiden letterlijk lijden. Ik schrijf nu een stukje over mijn eigen beleving en omdat scheiden helaas heel erg veel gebeurt. Per jaar scheiden er gemiddeld 30.000 gezinnen. Dit is heel veel. Dat ik hier ooit een onderdeel van zou zijn had ik niet verwacht. Maar zoals ik al aangeef: Je hebt niet alles in handen.
Of je als kind van gescheiden ouders dan ook sneller scheidt? Nee dat geloof ik niet. Mijn liefde was echt en oprecht. Je kiest samen voor de liefde, kinderen, trouwen en een toekomst opbouwen.
Maar soms gebeuren er dingen in het leven die je niet kan voorzien, zo ook bij ons. Wij hebben een mooie en bijzondere omslag gemaakt destijds om naar Zevenaar te verhuizen omdat mijn ex-partner een eigen bakkerij met zijn oud-collega kon opstarten. Dat hij deze droom had wist ik en dat er ooit een moment zou komen dat hij dit ook wilde verwezenlijken wist ik ook. Of de tijd of het moment dan goed is...dat weet je pas als je aan de slag gaat. Sommige mensen slagen heel goed en heel snel en sommige mensen helaas niet. Zo ook in ons geval. De bakkerij en winkels zijn niet geslaagd en ons huwelijk ook niet. Dit alles had met zoveel factoren te maken dat er op het eind weinig liefde meer was voor elkaar. Veel praten en acties ondernemen heeft ons niet geholpen. Onze kinderen hebben veel ruzies moeten horen en zien. Dit wil je niet voor hun. Zelf weet ik hoe het is als je (stief)ouders ruzie hebben. Dit gaat door merg en been. Want je wilt als kind dat iedereen gelukkig is. Iedereen zou samen moeten opgroeien met een papa en mama. Of in ieder geval in een volwaardig gezin. Dat is mijn idee en gevoel voor een gelukkig gezin.

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en hebben we beide een nieuwe partner gevonden. Niet alleen een nieuwe partner, maar ook nieuwe kinderen zijn er bij gekomen. Ook dit heb je niet in handen. Soms komen er nieuwe dingen op je pad die je niet verwacht. Zo ook voor mij.
Een nieuwe man met een dochter. 2 bijzondere en mooie mensen. Er was vrij snel al een klik met de kinderen en nieuwe partner. Tuurlijk was het wennen en hebben we alles rustig aan gedaan. Maar je bent weer opnieuw verliefd en wil het liefst samen zijn. Ik en mijn nieuwe partner hebben er bewust voor gekozen om voorlopig niet samen te gaan wonen. Wij latten en dit bevalt ons goed. De reden:
Onze kinderen. Zij zijn belangrijk en staan op de 1e plek. Het is aan ons om onze kinderen een fijn en gelukkig gevoel te geven, want dat is de basis voor alle kinderen en zeker na een scheiding. Dan hebben zij hier nog meer behoefte aan. Er moet opnieuw veiligheid gecreëerd worden en veiligheid gaat voor alles. Voelt het niet veilig dan kun je niet goed aarden en zullen de problemen zich weer snel opstapelen. Liefde, veiligheid, geborgenheid, lachen en praten zijn de pijlers voor alles. Voor een huwelijk, relatie, maar ook voor na een scheiding.

Als ik kijk waar ik nu sta met mijn jongens, dan denk ik dat ik het goed heb aangepakt en dit nog steeds doe. Dat ze hun vader missen dat is duidelijk, maar omdat er een goede en duidelijke regeling is gekomen is er voor hun nu duidelijkheid. Hun papa is inmiddels opnieuw gelukkig getrouwd en leeft met haar en haar 3 kinderen elders. De jongens gaan met plezier naar hun papa toe. Hoe weet ik dat?
Simpelweg omdat zij tegenwoordig vrolijk terugkomen van hun vader. Zij zien en voelen dat hun vader gelukkig is met zijn nieuwe vrouw en zij zien en voelen dat hun mama gelukkig is met haar nieuwe vriend en dochter. Wij praten thuis heel veel met mekaar en ik heb een veilige haven gecreëerd. De basis is goed aangelegd al vanaf de geboorte van hun. Deze basis heb ik ook doorgevoerd na de scheiding en we hebben zeker grote hobbels gehad na de scheiding, maar ze zijn overwonnen.
Blijven de hobbels weg? Nee, er komen zeker weer nieuwe. Maar dit geldt ook voor de gelukkige relaties met kinderen. Hobbels zullen er altijd moeten worden genomen, anders worden we niet sterk en gelukkig. Zonder hobbels het leven doorgaan creëer je luchtkastelen. Uitzonderingen daar gelaten misschien ;-)
Ik ben trots op mijn jongens en op mijn nieuwe vent en zijn dochter. Dit gaat niet per definitie goed als je gescheiden bent. Er had ook geen klik kunnen zijn. Voor ons nog lang geen samengesteld gezin, want dit is goed hoe het nu gaat. Mijn advies:
Kijk naar het kind, praat met mekaar, geef liefde, geborgenheid en veiligheid. Vaar mee met mekaar en check de behoeftes. Dan kun je naast deze mooie pijlers zeker een nieuwe en liefdevolle relatie opbouwen met mekaar.

De toekomst hebben we niet in handen, maar onze liefde voor onze kinderen wel. Laten we dit in ieder geval aan ze geven, want dit kost niets.