Wayan mocht een tijdje geleden met een geleend koffertje iets over zichzelf vertellen in de klas.
De klas is namelijk samengevoegd met een andere locatie en zodoende zijn er nieuwe kinderen bij gekomen. Iedereen mag om de beurt privé spulletjes in de koffer doen en dan wat vertellen over zichzelf. Het begon ermee dat Wayan thuis kwam met klachten over nieuwe jongens uit zijn klas die aan hem zaten. Die hem tegen zijn schouder tikte op het schoolplein. Als Wayan ergens niet tegen kan zijn het onverwachte aanrakingen. Hierdoor kan hij erg boos raken. Ik heb tegen Wayan gezegd dat hij dit met de juf moest bespreken.
De juf heeft Wayan en deze jongens bij elkaar geroepen en een en ander bespreekbaar gemaakt. Daaruit vloeide voort dat Wayan naar voren werd geschoven met het koffertje om iets over hemzelf te vertellen. In dit koffertje mocht hij persoonlijke spulletjes stoppen die voor hem waarde hadden en waarover hij iets wilde vertellen. Wayan was erg enthousiast en heeft wat fotos uitgezocht van hemzelf als baby, maar ook een oude gezinsfoto met papa, mama, Jadee en Wayan. Stenen had Wayan erin gestopt want die verzamelt hij. Een leeg medicatiedoosje, want daar ging t hem uiteindelijk ook om. Hij wilde aan de klas vertellen dat hij Asperger heeft.
Ok.....dacht ik. Dit vond ik heel mooi dat hij hier zelf mee kwam. Maar thuis praten wij amper hierover omdat ik niet wil dat Wayan zich anders gaat voelen of gebruik gaat maken van het naampje ;) Ik heb hem uitgelegd dat hij dit netjes aan de klas mag uitleggen maar dat het geen ziekte is of iets ergs. Jij bent Wayan zei ik en dingen werken bij jou soms iets anders dan bij andere kinderen. Als je dit uitlegt dan zullen kinderen jou ook beter begrijpen.
Wayan heeft volgens de juf een leuke en mooie bespreking gehouden en daarna is de rust ook teruggekeerd. Er was zelfs een meisje in de klas die hetzelfde heeft als Wayan en dit wisten zij niet van elkaar. Dat meisje stelde ook veel vragen en vertelde dat zij snapte wat Wayan heeft. Zo vertelde Wayan mij dat. Hoe vond je dat vroeg ik. Wel leuk zei Wayan, want ik wist niet dat zij ook Asperger had. Zo hebben de kinderen weer wat over de andere kinderen geleerd.
Wayan is bijna 10 en je begint echt te zien hoe moeilijk het soms ook is voor hem, voor Jadee en mij dat hij ook in de gaten krijgt dat als je dingen bespreekbaar maakt, er duidelijkheid en begrip ontstaat. Dat begrip is zo belangrijk. Dit zorgt voor veiligheid bij Wayan en als ik weer zie dat hij zich veilig voelt dan groei ik van binnen. Want dit wil ik graag voor mijn jongens. Veiligheid....en dat lukt! Samen doen we het, maar ook hier geldt: wij zijn soms ook erg boos op elkaar en huilen en lachen samen. Maar alles maken we bespreekbaar en voor elke ouder wil ik het volgende meegeven:
Het vraagspelletje wat vond je vandaag niet leuk en wat vond je vandaag wel leuk is echt een mooi gegeven. Ik doe dit iedere avond afzonderlijk met Jadee en Wayan. Zij vragen het ook aan mij en op die manier weten wij van elkaar wat er een beetje speelt. Je kunt dit ook smiddags doen, maar bij ons werkt het voor het slapen gaan.
De klas is namelijk samengevoegd met een andere locatie en zodoende zijn er nieuwe kinderen bij gekomen. Iedereen mag om de beurt privé spulletjes in de koffer doen en dan wat vertellen over zichzelf. Het begon ermee dat Wayan thuis kwam met klachten over nieuwe jongens uit zijn klas die aan hem zaten. Die hem tegen zijn schouder tikte op het schoolplein. Als Wayan ergens niet tegen kan zijn het onverwachte aanrakingen. Hierdoor kan hij erg boos raken. Ik heb tegen Wayan gezegd dat hij dit met de juf moest bespreken.
De juf heeft Wayan en deze jongens bij elkaar geroepen en een en ander bespreekbaar gemaakt. Daaruit vloeide voort dat Wayan naar voren werd geschoven met het koffertje om iets over hemzelf te vertellen. In dit koffertje mocht hij persoonlijke spulletjes stoppen die voor hem waarde hadden en waarover hij iets wilde vertellen. Wayan was erg enthousiast en heeft wat fotos uitgezocht van hemzelf als baby, maar ook een oude gezinsfoto met papa, mama, Jadee en Wayan. Stenen had Wayan erin gestopt want die verzamelt hij. Een leeg medicatiedoosje, want daar ging t hem uiteindelijk ook om. Hij wilde aan de klas vertellen dat hij Asperger heeft.
Ok.....dacht ik. Dit vond ik heel mooi dat hij hier zelf mee kwam. Maar thuis praten wij amper hierover omdat ik niet wil dat Wayan zich anders gaat voelen of gebruik gaat maken van het naampje ;) Ik heb hem uitgelegd dat hij dit netjes aan de klas mag uitleggen maar dat het geen ziekte is of iets ergs. Jij bent Wayan zei ik en dingen werken bij jou soms iets anders dan bij andere kinderen. Als je dit uitlegt dan zullen kinderen jou ook beter begrijpen.
Wayan heeft volgens de juf een leuke en mooie bespreking gehouden en daarna is de rust ook teruggekeerd. Er was zelfs een meisje in de klas die hetzelfde heeft als Wayan en dit wisten zij niet van elkaar. Dat meisje stelde ook veel vragen en vertelde dat zij snapte wat Wayan heeft. Zo vertelde Wayan mij dat. Hoe vond je dat vroeg ik. Wel leuk zei Wayan, want ik wist niet dat zij ook Asperger had. Zo hebben de kinderen weer wat over de andere kinderen geleerd.
Wayan is bijna 10 en je begint echt te zien hoe moeilijk het soms ook is voor hem, voor Jadee en mij dat hij ook in de gaten krijgt dat als je dingen bespreekbaar maakt, er duidelijkheid en begrip ontstaat. Dat begrip is zo belangrijk. Dit zorgt voor veiligheid bij Wayan en als ik weer zie dat hij zich veilig voelt dan groei ik van binnen. Want dit wil ik graag voor mijn jongens. Veiligheid....en dat lukt! Samen doen we het, maar ook hier geldt: wij zijn soms ook erg boos op elkaar en huilen en lachen samen. Maar alles maken we bespreekbaar en voor elke ouder wil ik het volgende meegeven:
Het vraagspelletje wat vond je vandaag niet leuk en wat vond je vandaag wel leuk is echt een mooi gegeven. Ik doe dit iedere avond afzonderlijk met Jadee en Wayan. Zij vragen het ook aan mij en op die manier weten wij van elkaar wat er een beetje speelt. Je kunt dit ook smiddags doen, maar bij ons werkt het voor het slapen gaan.
