Working on my shit

Heerlijk dat kinderen thuis zo zichzelf kunnen zijn!

En ook zo eerlijk als het om scheten laten gaat. Waren ze maar ook zo eerlijk als ze samen steeds ruzie hebben en elkaar de schuld geven. Maar dat is weer een keer een ander verhaal waard.

Wij laten net als iedereen thuis scheetjes. Home is where the heart is is een mooie kreet en zo ook Working on my shit. Nou….aan deze laatste werken mijn jongens hard aan! ;-)
Kinderen moeten zich thuis lekker kunnen uitlaten. De 1 doet het door te schreeuwen, de ander doet het door te rennen enzovoort. Wij doen het in de vorm van scheten laten. Nou ja, de jongens uiten zich tegenwoordig bijna alleen maar in die vorm.
Kom Jadee, wie de hardste scheet laat. Jij ook mama, laat eens een scheet. Ja daaaag, zeg ik.
Op commando kan ik niet. De jongens gaan verder met hun scheterij en blijven hun best doen.
Beneden, boven het maakt niet uit.

Tot het bedtijd is. Wayan gaat naar boven en opent de deur van zijn slaapkamer. ( Zijn slaapkamer is donker en het raam zit potdicht ) Gatver….zegt hij. Wat stinkt het hier zeg!!
Oja? zeg ik. Dat is jouw geur hoor. Echt niet, zegt ie. Jazeker wel. Jij zit hier van je af te scheten en houdt alles dicht op je kamer. Dit is dus het eindresultaat van al die lekkere scheten laten. Zo krijg je een schijthuis, zeg ik.
O, zegt Wayan en kijkt om zich heen. Nou ja, dan moet ik maar in mijn schijthuis gaan liggen.
Klopt, zeg ik. Wayan ligt en begint te draaien en vraagt heel voorzichtig:
Mam? Ja, zeg ik. Mag ik in jouw bed slapen? Please?
Ik kijk hem aan en lach: dat dacht ik dus niet!
Van schijthuis naar schijtluis.